Baikalmeer

Na levendige steden en een sfeervolle trein in het rustige en natuurschone Baikalmeer beland. Het grootste meer ter wereld met een lengte van 640 km, een breedte van 80 km, een diepte van 1642 meter (daaronder 7 kilometer aan sediment) en qua oppervlakte iets kleiner dan België. In de ijskoude winter zal het meer bevriezen, er schijnen hier zeehonden te zwemmen die als enige het zoete water kunnen verdragen en de visserij doet zijn best om de vis genaamd omoel te vangen. Tot zover mijn voorkennis toen ik het Belka hostel in het plaatsje Listvjanka binnenliep. Daar mocht ik mij tot enige gast rekenen, terwijl er zo'n 20 bedden beschikbaar waren. Wegens een uitputtende treinreis de eerste dag rustig aan gedaan. Een klein rondje in het dorp gelopen en alleen in een groot restaurant gegeten. Zonder twijfel is het hoogseizoen afgelopen. Terwijl het door een bekend liedje van een Chinese zanger over het Baikalmeer, in het hoogseizoen, overladen was met Chinezen. De volgende morgen eerst naar beneden gelopen langs de afwisselende mooie en minder charmante huizen, met achter bijna elk hek een blaffende hond. Aan de overkant van het meer zag ik nu pas een bergketen met besneeuwde toppen door het heldere weer. Prachtig! Vervolgens door het bos gelopen, langs de rotsachtige kust en naar een uitkijkpunt. In het donker liep ik terug langs het water waar er meerdere vissersschepen aan het werk waren. Daar begon mijn aardrijkskundige knobbel zich af te vragen wat de aarde heeft uitgespookt om het meer zo diep en de bergen zo hoog te maken. Door het gebrek aan parate kennis en wifi in mijn hostel, bleven deze vragen (nog) onbeantwoord. Wegens drie gasten kwam er enig leven in het hostel, wil het niet dat ik de volgende morgen naar een ander gedeelte van het meer trok.

Rond 8 uur met de minibus vertrokken en met een andere bus verder van Irkoetsk naar Olkon island. Het briefje van de Russiche hostelvrouw werd helaas niet door de busschauffeur begrepen. Na 2 kilometer gebaarde hij bij het juiste adres te zijn, in de vorm van een doodnormale straat, in plaats van een eiland op het Baikalmeer 350 kilometer verderop. Een taxi deed het goede werk door mij naar de juiste busplaats te rijden. Drie omstanders brachten mij in verwarring door 12 uur, 14 uur en 15 uur als vertrektijd op te geven. In de tussentijd aan het blog gewerkt, drie cappuccino gedronken ter afleiding en een mislukte poging gedaan met de handgebaren knip-knip-nagel om een nagelschaar te kopen. De minibus vertrok om 15 uur en kwam met behulp van een veerpont aan op Olkhon Island. Om 19 uur bij het hostel afgezet en daar kon ik direct voor het diner aanschuiven. Het eiland met zandstranden, bossen en rotskusten de volgende dag bekeken in een schuddend en racend busje. Natuurlijk ook nog door het dorpje met houten huisjes inclusief golfplaten en zandwegen gelopen richting de kust. Ondanks de beperkte moderniteit was er wifi. Kon ik lekker zondag met Lubach en Floortje terug naar Syrië kijken, het thuisfront contacten, de Correspondent lezen en meer over Baikal te weten komen. Het meer schijnt het begin van een oceaan te zijn, omdat twee aardplaten sinds 25 miljoen jaar geleden enkele centimeters per jaar uit elkaar drijven. Vele rivieren stroomden daarna het gat in dat nu het Baikalmeer heet. De bewegingen van de aardplaten veroorzaken aardbevingen rondom het meer van verschillende proporties. Aan de ontbijttafel besprak ik dit met enkelen, waar een Russische tourguide mijn verhaal aanvulde. Iets later vertelde een Thaise man een verhaal om stil van te worden. Hij sliep een kilometer van de kust van Phuket toen de tsunami toesloeg. Buiten zag hij de dode mensen op straat liggen en de totale verwoesting. Nog 5 minuten voor de bus naar Irkoetsk vertrok en helaas kwam dit gesprek abrupt tot een einde.

Irkoetsk leek op het toppunt van de Nederlandse winter. De halve straat bij elkaar vegen voor een sneeuwpop en net te weinig ijs om goed te kunnen schaatsen. Op de markt mezelf bewapend met een muts, handschoenen en sokken van vermeende Mongoolse kwaliteit voor de koude temperaturen. 's Avonds in de trein gestapt om Rusland te verlaten en Mongolië binnen te komen. De Aziatisch ogende Russen, zoals vele in Irkoetsk, bleven mij met vragen bestoken. Mijn docentensalaris maakte erg veel indruk en was het tienvoudige van een Russische docent. Na mijn gematigde reacties rond het tijdstip van 2 uur 's ochtends, vroegen ze of ik vragen voor ze had. Jazeker! Wie heeft de aanslag op MH17 gepleegd? Twijfelen jullie helemaal niet of het toch Rusland kan zijn geweest? Is de Russische media wel te vertrouwen? Kunnen jullie kritisch zijn op Poetin? Ze vonden het plotseling wel tijd om te gaan slapen en om 2.10 uur kon ik eindelijk rusten. Een Amsterdamse woonde twee jaar lang in China en keerde voor vakantie terug. Zij vindt het knap dat grote landen als China en Rusland verschillende bevolkingsgroepen kunnen verenigen, zoals de Aziatische Russen. Het versoepelen van het Russische en Chinese leiderschap zou een versnippering van culturele groepen opleveren. Een groot deel van de wereld wordt wel een beetje moe van de 'kom bij de club van het westen der vrijheid, democratie en betweters'. Een positief punt van de Europese Unie zijn echter de vrije grenzen. De visums kosten namelijk aardig wat flappen, geregel en de grenscontrole tussen Rusland en Mongolië duurt 7 uur! Maandag stopte de trein om 6 uur in Ulaanbaatar en begon er gevoelsmatig een nieuw hoofdstuk van de reis.