Mongolië
Door: Ross van der Meij
Blijf op de hoogte en volg Ross
09 November 2016 | Mongolië, Ulaanbaatar
In de hoofdstad Ulanbataar in Mongolië begonnen, waar zo'n 1 miljoen mensen wonen, en daarmee zo'n 33% van de totale bevolking. Om te beginnen het grootste tempelcomplex des lands bezocht, waar de luidruchtige biddende monniken bezig waren. De bezoekers toonden hun geloof door aan gouden kokers te draaien en een paal te omhelzen. Daarna een museum van zeldzame en in Mongolië gevonden dinosauriërs bezocht. Nu wist ik dat de skeletten verschilden van het formaat van een kip tot aan Jurassic Park. Na lange wandelingen zag ik dat de hele stad door bergen was omringd en er bijna overal huizen tegen de hellingen stonden. Verder vielen de betonnen hoogbouwflats, luchtvervuiling, auto's in de file, financiële centra en de standbeelden van wereldveroveraar Djenggis Kahn zijn ook niet te missen (ondanks zijn sterfdag van bijna 800 jaar geleden). Naar de grote zwarte markt gegaan om nog meer warme kleding in te slaan voor de alsmaar koudere temperaturen. Op de terugweg is mijn telefoon gestolen, vermoedelijk tijdens een 'botsing' bij de bushalte. Direct een nieuwe telefoon gekocht en na heel veel tijd en moeite bij de politie aangifte kunnen doen.
Na vier dagen richting het westen getrokken, om na 11 uur met de bus in het plaatsje Tariat aan te komen. De tv in de bus met galmende zangers en mooie natuur op de achtergond maakten de rit. Een man in de bus bood aan bij een vriend te slapen. Het was een soort zittend buffet, mocht zijn traditionele kleding lenen en ik heb alle fotoboeken in het huis gezien. De volgende dag reed de vriend mij naar de vulkaan en het bevroren meer. Na dertig meter lopen op het ijs deed een scheur ons zeer snel naar het vaste land zoeken. Terug in het warme huisje waar alles zelfgemaakt was zoals brood, jakkaas, jam, jakmelk en ook het vlees. Daar kwam ik de volgende dag helemaal achter toen ze een jak gingen slachten met -15 op het dashboard. Na minstens tien worpen zat de lasso om de nek. Vervolgens kreeg het beest een kogel door de kop, sneden vier mannen met hun blote klauwen het beest in stukken, bewerkten vier vrouwen de ingewanden en werd het beest in de ger (nomadentent) als avondeten gegeten. Wegens beperkt openbaar vervoer met de paardenliefhebber (hele huis stond vol met beeldjes van paarden) en fan van Liverpool Baagi naar Ulaanbataar gereden. Daar om 4.30 aangekomen en het eerste de beste hotel ingedoken.
Na een korte stop in de hoofdstad een 10 uur durende busreis naar het zuiden gepakt. Het land is 37 keer groter dan Nederland en daarom moet je toch echt afstanden afleggen om ergens te komen. Gek genoeg voelt het land zich tussen de reuzen Rusland en China klein. In de bus de Finse Ursula en de Amerikaan Philip ontmoet, die zich bij mijn driedaagse tour per jeep met chauffeur aansloten. Vanuit de weinig spectaculaire stad Dalanzadgad aan een hele gave tour begonnen. Een ijsvallei (Yolyn Am), de Gobi woestijn (100 km lang en gemiddeld 8 km breed) en rode rotsen van zand bezocht (Flaming Cliffs). Op de weg naar deze speciale plekken was het met duizenden overvliegende vogels, wilde paarden, droge uitgestrekte landschappen, kamelen, bergen en een kropgazelle een ware safari. De twee nachten in een ger geslapen, waar wij voor warmte hout in de kachel stopten. De tweede nacht was het hout vroeg op en daardoor met drie sokken, een shirt, trui, jas, twee dekens nog steeds amper geslapen. In de bewoonde wereld weer opgefrist en de volgende dag de bus ingestapt, terwijl we zagen hoe één fabriek Dalanzadgad van zwarte rook voorzag. In Ulaanbataar mijn zesde boek ('wij zijn ons brein) van de trip uitgelezen, de overwinning van Trump gevolgd :( en een reisgids aan het doorspitten voor de reis naar Chinaaaaa!!!!
Na vier dagen richting het westen getrokken, om na 11 uur met de bus in het plaatsje Tariat aan te komen. De tv in de bus met galmende zangers en mooie natuur op de achtergond maakten de rit. Een man in de bus bood aan bij een vriend te slapen. Het was een soort zittend buffet, mocht zijn traditionele kleding lenen en ik heb alle fotoboeken in het huis gezien. De volgende dag reed de vriend mij naar de vulkaan en het bevroren meer. Na dertig meter lopen op het ijs deed een scheur ons zeer snel naar het vaste land zoeken. Terug in het warme huisje waar alles zelfgemaakt was zoals brood, jakkaas, jam, jakmelk en ook het vlees. Daar kwam ik de volgende dag helemaal achter toen ze een jak gingen slachten met -15 op het dashboard. Na minstens tien worpen zat de lasso om de nek. Vervolgens kreeg het beest een kogel door de kop, sneden vier mannen met hun blote klauwen het beest in stukken, bewerkten vier vrouwen de ingewanden en werd het beest in de ger (nomadentent) als avondeten gegeten. Wegens beperkt openbaar vervoer met de paardenliefhebber (hele huis stond vol met beeldjes van paarden) en fan van Liverpool Baagi naar Ulaanbataar gereden. Daar om 4.30 aangekomen en het eerste de beste hotel ingedoken.
Na een korte stop in de hoofdstad een 10 uur durende busreis naar het zuiden gepakt. Het land is 37 keer groter dan Nederland en daarom moet je toch echt afstanden afleggen om ergens te komen. Gek genoeg voelt het land zich tussen de reuzen Rusland en China klein. In de bus de Finse Ursula en de Amerikaan Philip ontmoet, die zich bij mijn driedaagse tour per jeep met chauffeur aansloten. Vanuit de weinig spectaculaire stad Dalanzadgad aan een hele gave tour begonnen. Een ijsvallei (Yolyn Am), de Gobi woestijn (100 km lang en gemiddeld 8 km breed) en rode rotsen van zand bezocht (Flaming Cliffs). Op de weg naar deze speciale plekken was het met duizenden overvliegende vogels, wilde paarden, droge uitgestrekte landschappen, kamelen, bergen en een kropgazelle een ware safari. De twee nachten in een ger geslapen, waar wij voor warmte hout in de kachel stopten. De tweede nacht was het hout vroeg op en daardoor met drie sokken, een shirt, trui, jas, twee dekens nog steeds amper geslapen. In de bewoonde wereld weer opgefrist en de volgende dag de bus ingestapt, terwijl we zagen hoe één fabriek Dalanzadgad van zwarte rook voorzag. In Ulaanbataar mijn zesde boek ('wij zijn ons brein) van de trip uitgelezen, de overwinning van Trump gevolgd :( en een reisgids aan het doorspitten voor de reis naar Chinaaaaa!!!!
-
09 November 2016 - 10:35
Herman:
Leuk verhaal weer Ross fijn weer wat te horen. Het ga je goed en fijn dat je gelijk weer een nieuwe telefoon kon kopen gr Herman -
09 November 2016 - 11:03
Sonja:
Mooi verslag weer Ross! Het leest als een boek waar we iedere keer een
hoofdstuk van je doorkrijgen. Avontuurlijk ook tussen de locals!
Veel groeten van de Peetjes! -
09 November 2016 - 14:14
Annette Pijpers :
Hoi Ross
Fijn om weer wat van je te horen !en je reisverslag te lezen .
We zijn weer onder de indruk van je belevenissen in Mongolië .
Veel plezier in China .
Veel liefs Boudewijn en Annette Xx -
09 November 2016 - 17:29
Floor:
hoi Ross,
leuk allemaal en wat een schitterende foto's. Veel plezier in China. -
09 November 2016 - 18:11
Bob:
Erg mooi weer Ross en nu op naar China veel plezier daar! x -
09 November 2016 - 19:13
Mar Van Der Plas:
Ross ik heb genoten van je verhaal en foto,s wat leuk dat je zomaar bij vreemde mensen uitgenodigd word niet te geloven Wat zal je als je thuis komt veel te vertellen hebben hoop dat je in China ook zoo veel zal beleven geniet er van oma blijft je elke dag volgen Groetjes en heel veel liefs oma Mar -
09 November 2016 - 20:04
Desirée:
Je reisverslag is echt iets om naar uit te kijken, heel erg leuk en leerzaam. Ik schaam me diep: Ulanbataar met 1 miljoen mensen en ik had er nog nooit van gehoord. Wat een gigantisch beest zo’n yak, daar kan je wel een poosje van eten. Waar lijkt de smaak op? Je had een jas moeten maken van zijn huid, lekker warm! Veel plezier straks in China en pas op voor de rochels. Groeten Desirée -
15 November 2016 - 10:15
Ross:
Bedankt allemaal! Het was een hele gave tijd in Mongolië. Nu hopen dat China ook een onvergetelijke tijd gaat worden. De jak smaakte een beetje als mager vlees van een koe. Al die mannen gingen met volle tassen vlees naar huis. Ze sneden ook de huid van het beest er heel voorzichtig vanaf. Misschien is het nu een jas of vloerkleed geworden. -
18 November 2016 - 14:07
Diny:
Hoi Ross,
Wat een ervaring, wat jij allemaal meemaakt en ziet. Dat neemt niemand je meer af.
Erg leuk om te lezen hoe het met je gaat, alhoewel ik ook via Bob,via de app, goed op de hoogte blijf.
Geniet er van!
Groetjes,
Ron en Diny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
