Transsiberië express van Moskou naar Irkoetsk
Door: RvanderMeij
Blijf op de hoogte en volg Ross
17 Oktober 2016 | Rusland, Moskou
Op 13 oktober de megastad Moskou met meer dan 10 miljoen mensen per trein verlaten. Aan boord nam ik naast mijn backpack, het samengestelde overlevingspakket met noodles, fruit en drinken mee. Lopend door de hal vond ik mijn slaapruimte met vier bedden en de aanwezigheid van een Engels- en Duitssprekend Russisch echtpaar. Vanaf toen maakte ik mij gereed voor het treinleven met de eindeloze bomenrijen en ik doodde de tijd met lezen, muziek luisteren, praten en slapen. Uiteraard maak ik vaak gebruik van gratis heet water om thee en noodles te nuttigen. Het lijkt een kwestie van tijd te worden tot ik geen noodle meer kan zien.
In het restaurant begon bij sommige Russen de wodka in te slaan. De pittige tante van het restaurant werd woedend en transformeerde de dronken mannen in kleine, lieve jongens. Na deze berisping praatte ik verder met de Zwitserse vrouw uit het hostel. Zij vond het opsplitsen van niveaus op de middelbare school veel te vroeg. In de meeste andere landen vindt het verschil in niveau en het maken van belangrijke schoolkeuzes op veel oudere leeftijd plaats. Na dit gesprek was de eerste overnachting aangebroken.
De volgende morgen ontdekte ik het tijdsschema naast mijn coupe, waar geen minuut van wordt afgeweken. Sommige stops duren tientallen minuten en zijn geschikt om de benen te strekken of iets bij de stationkarretjes te consumeren. Terug in de trein is de samenstelling van mensen zo nu en dan weer veranderd, waaronder opvallend weinig toeristen. Deze keer met een topmanager op weg naar Jekatarinebburg. Zoals velen was hij direct enthousiast toen ik zei uit Nederland te komen. De coffeeshops en fietspaden hadden indruk gemaakt bij zijn trip in Amsterdam. Hij vertelde over het slechte onderwijs in Rusland en hoe hij zijn kinderen naar de beste scholen en bijlessen stuurt. De Zwitserse vrouw passeert en nodigt mij uit om bij de Russische militairen plaats te nemen. In twee uur tijd krijgen wij vele vragen over zaken als Poetin en Nederland, eten en drinken aangeboden, een kaarttruc te zien en de dame kreeg een blauw-wit militair shirt als presentje. Zo goed als iedereen noemde zichzelf een peacekeeper, er was een militair in Syrië geweest, uit gebarentaal viel op te maken dat zij mitrailleurs, bazooka's, zowel tanks bestuurden en uit een filmpje dat zij parachute sprongen. Een Oekraïense vrouw werd door het gezelschap omsingeld, maar liet met haar telefoon een selfie maken met de hele groep. Één militair had een uitgesproken mening over politiek, in tegenstelling tot de meeste 'neutrale' Russen. Hij was fan van Poetin, omdat hij het leger weer groot had gemaakt. De komende jaren zullen we merken of dit leger wordt ingezet om nog meer Russische broedervolken binnen te vallen.
De Zwitserse en de militairen verlieten de trein voor Jekatarinenburg. Daarna viel ik rond 20 uur in slaap om 3.30 uur weer te ontwaken. De tijd op mijn telefoon en het tijdschema in de trein staan op de tijd van Moskou. De lokale tijd is hier al drie uur later. Dit maakt het flink verwarrend om slaap- en etenstijden te bepalen. Het is buiten al vrij licht geworden, de omgeving is vanaf nu met sneeuw bezaaid en de slootjes zijn half bevroren. Om 6 uur schuif ik in het restaurant aan voor het ontbijt. De ober brengt mijn bestelde juice in de vorm van een pakje, inclusief een appel met een tong uit de mond. Bij nader inzien toch een koffie samen met een sandwich met kaas en boter en pannenkoeken met jam. De rekening is voor een treinrestaurant goedkoop met 5 euro. Dit komt vooral door de crisis in Rusland en de lage roebel. Het leven in het dure Moskou was zelfs goed te doen. Goede hostels en een etentje schommelen rond de 10 euro. Terug naar de trein waar in de middag een elektricien en een dokter in mijn coupe verblijven. Door middel van Engelse steekwoorden als Guus Hiddink knopen we leuke gesprekken aan. In de avond besluiten zij naar het restaurant te gaan, dat dan voor 99% kroeg is en 1% restaurant. Met boksbewegingen legden ze uit dat er bijna werd gevochten. De verklaring van mijn kamergenoten: bad boys, alcohol en Russia. Vanuit het onderste bed kwam laat in de avond de volgende vraag van Ilya: 'Ross, your dream?' Ik: 'Mmh.. this trip and a nice job.' Your dream? Ilya: 'big family 4 children.' Het heeft even mogen duren, maar na 4 dagen, 85 uur en 57 minuten, 5193 kilometer, 5 uur tijdsverschil en industriesteden met soms miljoenen inwoners, personeel betrapte op roken waar het niet was toegestaan, komt de trein aan in Irkoetsk. Met hulp van dokter Mike kom ik met de taxi en een buurtbusje (dat zich als een achtbaan gedroeg) aan bij het hostel.
In het restaurant begon bij sommige Russen de wodka in te slaan. De pittige tante van het restaurant werd woedend en transformeerde de dronken mannen in kleine, lieve jongens. Na deze berisping praatte ik verder met de Zwitserse vrouw uit het hostel. Zij vond het opsplitsen van niveaus op de middelbare school veel te vroeg. In de meeste andere landen vindt het verschil in niveau en het maken van belangrijke schoolkeuzes op veel oudere leeftijd plaats. Na dit gesprek was de eerste overnachting aangebroken.
De volgende morgen ontdekte ik het tijdsschema naast mijn coupe, waar geen minuut van wordt afgeweken. Sommige stops duren tientallen minuten en zijn geschikt om de benen te strekken of iets bij de stationkarretjes te consumeren. Terug in de trein is de samenstelling van mensen zo nu en dan weer veranderd, waaronder opvallend weinig toeristen. Deze keer met een topmanager op weg naar Jekatarinebburg. Zoals velen was hij direct enthousiast toen ik zei uit Nederland te komen. De coffeeshops en fietspaden hadden indruk gemaakt bij zijn trip in Amsterdam. Hij vertelde over het slechte onderwijs in Rusland en hoe hij zijn kinderen naar de beste scholen en bijlessen stuurt. De Zwitserse vrouw passeert en nodigt mij uit om bij de Russische militairen plaats te nemen. In twee uur tijd krijgen wij vele vragen over zaken als Poetin en Nederland, eten en drinken aangeboden, een kaarttruc te zien en de dame kreeg een blauw-wit militair shirt als presentje. Zo goed als iedereen noemde zichzelf een peacekeeper, er was een militair in Syrië geweest, uit gebarentaal viel op te maken dat zij mitrailleurs, bazooka's, zowel tanks bestuurden en uit een filmpje dat zij parachute sprongen. Een Oekraïense vrouw werd door het gezelschap omsingeld, maar liet met haar telefoon een selfie maken met de hele groep. Één militair had een uitgesproken mening over politiek, in tegenstelling tot de meeste 'neutrale' Russen. Hij was fan van Poetin, omdat hij het leger weer groot had gemaakt. De komende jaren zullen we merken of dit leger wordt ingezet om nog meer Russische broedervolken binnen te vallen.
De Zwitserse en de militairen verlieten de trein voor Jekatarinenburg. Daarna viel ik rond 20 uur in slaap om 3.30 uur weer te ontwaken. De tijd op mijn telefoon en het tijdschema in de trein staan op de tijd van Moskou. De lokale tijd is hier al drie uur later. Dit maakt het flink verwarrend om slaap- en etenstijden te bepalen. Het is buiten al vrij licht geworden, de omgeving is vanaf nu met sneeuw bezaaid en de slootjes zijn half bevroren. Om 6 uur schuif ik in het restaurant aan voor het ontbijt. De ober brengt mijn bestelde juice in de vorm van een pakje, inclusief een appel met een tong uit de mond. Bij nader inzien toch een koffie samen met een sandwich met kaas en boter en pannenkoeken met jam. De rekening is voor een treinrestaurant goedkoop met 5 euro. Dit komt vooral door de crisis in Rusland en de lage roebel. Het leven in het dure Moskou was zelfs goed te doen. Goede hostels en een etentje schommelen rond de 10 euro. Terug naar de trein waar in de middag een elektricien en een dokter in mijn coupe verblijven. Door middel van Engelse steekwoorden als Guus Hiddink knopen we leuke gesprekken aan. In de avond besluiten zij naar het restaurant te gaan, dat dan voor 99% kroeg is en 1% restaurant. Met boksbewegingen legden ze uit dat er bijna werd gevochten. De verklaring van mijn kamergenoten: bad boys, alcohol en Russia. Vanuit het onderste bed kwam laat in de avond de volgende vraag van Ilya: 'Ross, your dream?' Ik: 'Mmh.. this trip and a nice job.' Your dream? Ilya: 'big family 4 children.' Het heeft even mogen duren, maar na 4 dagen, 85 uur en 57 minuten, 5193 kilometer, 5 uur tijdsverschil en industriesteden met soms miljoenen inwoners, personeel betrapte op roken waar het niet was toegestaan, komt de trein aan in Irkoetsk. Met hulp van dokter Mike kom ik met de taxi en een buurtbusje (dat zich als een achtbaan gedroeg) aan bij het hostel.
-
17 Oktober 2016 - 09:54
Herman:
Hoi Ross weer een mooi verhaal leuk om zo je reis mee te maken lees het graag.
Gr Herman -
17 Oktober 2016 - 09:57
Marenjoostvanderplas@snelnet.:
Hoi Ross wat een mooi verhaal wat een belevenis dit kan niemand jr meer afnemen ik heb er van genoten ik ga het zo op mijn gemak nog een keer lezen wat zal je in je leven daar veel veel verhalen over kunnen vertellen op naar het volgende verhaal heel veel liefs en geniet er van oma -
17 Oktober 2016 - 14:24
Ross Van Der Meij:
Hallo Herman. Super leuk dat je mijn blog ook aan het lezen bent. De positieve reacties geven mij de energie om er meer werk van te maken. Bij genoeg stof tot schrijven zal ik weer een nieuw verhaal plaatsen. -
17 Oktober 2016 - 16:35
Hans:
Mooie verhalen Ross. Dit wordt een reis om nooit te vergeten dat staat nu al vast! Groet, Hans
-
17 Oktober 2016 - 21:55
Annemieke:
Heel erg leuk om via je blog als het ware met je mee te reizen! Wat een andere wereld waar jij je nu bevindt als ik de foto's zo zie. Heel gaaf. Veel plezier! Groet Pieter en Annemieke -
18 Oktober 2016 - 14:02
Ross:
Het gaat mij denk ik erg veel moeite kosten om deze reis te vergeten.
Nog geen miliseconde spijt van gehad. Zoals mijn favoriete Nederlandse
zanger Lucky Fonz zei: 'Je moet toegeven als een meisje als Laura Dekker
extreme verlangens heeft. Anders worden dit soort mensen terrorist of
singer-somgwriter.' Ik ga mijn best doen om mij verder te vermaken. Bedankt! -
20 Oktober 2016 - 11:54
Lisa:
Hee Ross, wat super leuk geschreven! En wat een bijzondere dingen maak je mee! Geniet en ik kijk uit naar deel 3 :) -
21 Oktober 2016 - 21:39
Diny:
Hoi Ross,
Wat ontzettend leuk dat je jouw ervaringen deelt op deze manier.
Erg leuk om dit mee te mogen lezen.
Hartelijke groeten,
Ron en Diny -
24 Oktober 2016 - 03:01
Ross Van Der Meij:
Hello Lisa, Ron en Diny. Had een paar dagen geen wifi en nu weer wel in Ulaanbatar. Gelukkig vinden jullie het gaaf om te lezen. Vandaag ga ik het derde verhaal plaatsen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
